Kalp acırmış, kalp sızlarmış

Yutkunamazmış insan bazen, anlatamaz yada anlaşılmaz ya işte bu yorar, işte bu acıtır kalbi..

İnsan nasıl kendi mutluluğunu feda eder hayat bunu öğretir insana

Hani her an imtihan halindeyiz ya işte bazen öyle Bi imtihan olur sersemleştirir seni.. Kim olduğunu, nerede olduğunu unutturur

Büyük konuşmamak lazımmış bunu da öğretir.. Tam da büyük konuştuğun yerden hatta ve hatta öyle Bi yerden imtihan olursun ki afallamanın can bulmuş halini yaşarsın..

Tercihler bizi biz yapan değil miydi?

Peki ya yapılan tercihin doğru olduğunu bilip ama üzgün olmak.. Evet bu amalar bitiriyor belki de..

Umudumu bağladığım, umudumu yitirmediğim yer belli.. Hayat üzüyor, hayat yoruyor.. Hayatta neler başımıza geleceğini bilemiyoruz işte bilemeyeceğimiz için tam da olayın kalbinden imtihan oluyoruz ya..

Ben umudu çocukların gözlerin de görüyorum, bu denli kirli bir dünya da bu denli masum bakabilmek, masum kalabilmek hiç kolay değilken,

O ışığı minik gözlerde görüyorum ve anlıyorum ki bu dünya zor, bu dünya kötü ama bu dünya da iyiliğe susamış iki çift göz bütün kötülükleri kapatacaktır..

Ve tabi ki bazen çocukların dünyasına girebilmek lazım ki o çift gözlerden biz de hayata bakabilelim.. Bakalım ki aslında kötü olarak gördüğümüz birçok şey aslında arka planında güzellikler de barındırabiliyor..

Bir eğitimci olarak şunları söyleyebilirim;

Şuan çocuk olarak baktıklarımız yarının ışık saçan bir nesli olacakken, çocuklarımızı kırmayalım, üzmeyelim en önemlisi güzel eğitim verebilelim ki geleceğimize ışık saçan güzel insalar yetiştirelim..

SİZLERİN DE EKLEMEK İSTEDİKLERİ VARSA YORUMLARDA BULUŞALIM EFENDİM 🙂

VESSELAM EFENDİİMM:)

AYNI GÖKYÜZÜ ALTINDA FARKLI NEFES ALIŞLARIMIZ VAR SANKİİ..

O KADAR YAKINKEN UZAK OLUŞLARIMIZ

BAKARKEN GÖREMEYİŞLERİMİZ VAR ,

OLSUN İSTERKEN ENGELLERİMİZ VAR,

OLMALI MI YOKSA OLMAYACAK OLAN İÇİN Mİ BU ÇABA ?

OLACAKSA NEDİR BU TEDİRGİNLİK ?

NEDİR BU EMİNSİZLİK ?

OLMAYACAKSA YORMA KALBİMİ,

OLMAYACAKSA OLMASIN İŞTE….

Anlatacaklarım var dinleyenim yok, anlatacaklarım var dilim dönmüyor, anlatacaklarım var gönüller pas tutmuş, anlatacaklarım var ama aslında anlatasım da yok…

Sevmenin kaç boyutu var? Sevdiğini zannetmekle sevmiş mi oluyor insan.. Ya da sevdiği kadar sevildiğini mi zannediyor.. “sarı saçlarına deli gönlümü bağlamışım çözülmüyor Mihriban” derken ; gönlünü bağladığı sadece somut bir saç mıydı? Ya da sarı saç sadece bir mecaz mıydı? Ve devamın da ” lambada titreyen alev üşüyor” diyor.. Hiç düşündük mü alev nasıl üşür? İşte öyle bir bağ olursa alevde üşür, suya yazı da yazılır… Kelime deyip geçmeyin; en güzel cümlelerde o iki dudak arasında, en büyük ayrılıklar da.. Hiç birşey ulaşılamaz değildir yeterli iste, yeterli gönül bağını en derinden hissederek, samimiyet yolunu tercih et.. Şimdi kapat gözlerini ve tekrar dinle şarkıyı, ona göre sevmenin adı “Mihriban” peki sana göre sevmenin adı ne?