Nasıl yani ? dediğinizi duyar gibiyim..

eveet doğru okudunuz , babamız ve annemiz kısacası çocuklukta geçirilen o muhteşem yıllar aslında geleceğimizi şekillendiren bir puzzle parçası gibidir.

Evrene baktığımızda herşey bir enerji ile bağlantılıdır, söylediğimiz sözler bile yaşadıklarımızı etkilerken gerçekten yaşanılan çocukluk travmalarının hayatımızı etkilemeyeceğini mi düşündük yoksa!.

Özellikle babalarının çocuklarına ayıracak vakitleri olmaması çocuğun sadece anne ile teması belki şimdi ki savrulan gençliği getirdi..

Şu bir gerçek ki  ;  baba ile yaşanılan travmalar sonucu olgunlaşan gençlerin birçoğu geleceğini göremiyor yani ne yapacağını ya da ne yapması gerektiğini kestiremiyor. Yeteneklerini bilemiyor çünkü hayalleri olmuyor ;  geleceği hayal edemiyor ..

işte burda devreye her zaman olduğu gibi annelerimiz giriyor ;  sağlıklı , bilinçli bir anne yaşantısını şekillendirmeye yardımcı olabilir , yeteneklerini açığa çıkarabilir.. işte zor olan da aslında bu çünkü kimse kimsenin eksikliğini tam tamamlayamaz sadece destek olabilecekken sorumluluk almaktan kaçınan bir baba ya da annenin görevini tek kişinin üstlenmesidir..

eskiden babaların birçoğu sorumluluk noktasından kaçarken ;  şimdi ise tam aksi halde çocuğunun üzerine titriyorlar..

 Evet dediğimiz gibi  ;  BABA GELECEKTİR, ANNE HAYATTIR..

peki siz bu durumu nasıl değerlendiriyorsunuz? çocuklar hayat amacımız mı yoksa bizlere verilen bir emanet mi olmalı?

blogcuyazar

Kalemin İzi, Gönlün İzidir…